Powrót do pracy jako ucieczka „do lepszego świata”

Urlop macierzyński i wychowawczy ‒ czysta radość czy przerwa w rozwoju zawodowym?

Wiele mam, z którymi pracuję, deklaruje, że urlop macierzyński był jednym z najlepszych okresów w ich życiu. Możliwość budowania więzi z dzieckiem i obserwowania, jak w szybkim tempie się rozwija, przynosi dużo radości. Nic dziwnego, że wiele kobiet decyduje się również na urlop wychowawczy.

Jednak nawet mamy, które z pełną świadomością wybierają spędzenie 3 lat ze swoim dzieckiem, wspominają o mierzeniu się z konsekwencjami tego czasu w postaci przerwy w aktywnym życiu i rozwoju zawodowym. Zdarza się, że taka przerwa wiąże się z dużymi zmianami na rynku pracy, na przykład poprzez pojawienie się nowych wymagań na konkretne stanowisko. Niejednokrotnie mama, która została w domu z dziećmi przez kilka lat, decyduje się na rozpoczęcie kariery od zera w zupełnie innej branży.

Urlop macierzyński, a może rodzicielski?

Choć coraz częściej w naszym otoczeniu dostrzegamy, że to ojcowie zawieszają swoją aktywność zawodową, żeby być z dziećmi, to według danych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych liczba ojców decydujących się na urlop rodzicielski ciągle nie przekracza 1% [1].

Powodów, dla których tak się dzieje, jest bardzo wiele, zaczynając od prywatnych i społecznych przekonań na temat opieki nad dzieckiem, a kończąc na fakcie, że kobiety wciąż zarabiają mniej.

„Nie chcę być jak kura domowa, ale mam wyrzuty sumienia”

Jednym z najtrudniejszych doświadczeń rodzicielskich jest pogodzenie konfliktu wewnętrznego, który polega na tym, że z jednej strony pragnie się spędzać czas ze swoimi dziećmi, a z drugiej wrócić do pracy. Wciąż słychać nieprzychylne opinie społeczne, że matka ucieka do pracy, żeby nie pełnić swojej nowej funkcji, a niektórym trudno jest zrozumieć, że ktoś po prostu lubi swoją pracę.

Nieumiejętność poradzenia sobie z tym konfliktem wewnętrznym i surowe oceny społeczne mogą prowadzić do bardzo trudnych emocji. Jeżeli mama zostanie w domu, może odczuwać brak spełnienia zawodowego, frustrację i zmęczenie rutyną dnia, co z czasem może się zmienić w wypalenie rodzicielskie.

Z kolei pójście do pracy i przekazanie dziecka pod opiekę innych ludzi często wiąże się z silnymi wyrzutami sumienia, szczególnie w sytuacji, gdy adaptacja do placówki czy opiekunki nie przebiega gładko.

Potrzeba samorozwoju, spełnienie zawodowe i niezależność finansowa są ważne dla kobiet

Jeśli potrzebujesz rozwiązać swój konflikt wewnętrzny wokół tematu pracy i opieki nad dzieckiem, zrób w sobie przestrzeń na wysłuchanie każdej części siebie. Pamiętaj o tym, że każdy człowiek ma potrzeby, o które stara się zadbać.

Być może do głosu dochodzą właśnie Twoje potrzeby rozwoju, poznawania świata, autonomii ‒ i to z tego powodu chcesz iść do pracy. Jeżeli się na to zdecydujesz, pamiętaj, że robisz to, żeby zadbać o siebie w najlepszy możliwy sposób, a żeby być dostępną mamą, potrzebujesz, by Twoje potrzeby również były zaspokajane. Być może jednak postanawiasz zostać w domu – w tej sytuacji poszukaj innych sposobów, które mogłyby zaspokoić Twoje potrzeby. Niezależnie od tego, co wybierzesz, pamiętaj, że każdy Twój wybór jest w porządku.

Mama na pełen etat też pracuje i się rozwija

Wyborem niektórych rodziców jest pozostanie z dzieckiem w domu przez dłuższy czas. Często borykają się oni z trudnymi uwagami z zewnątrz, że „siedzą w domu”, albo się nie rozwijają. Pamiętaj, że opieka nad dzieckiem i domem tak naprawdę jest pracą na pełen etat, ale jest też bardzo odpowiedzialnym i kreatywnym zajęciem, które wspiera Twój rozwój każdego dnia.

Ucieczka w pracę – kiedy praca staje się czymś więcej

Jak każda rzecz w życiu, praca może stawać się odpowiedzią na różne trudności do tego stopnia, że zaczynasz w nią uciekać. Może się tak stać, kiedy:

• masz trudniejszy czas w życiu,
• jest Ci trudno w relacjach z dziećmi bądź partnerem,
• masz w swoim życiu niezadbane obszary, które wymagają terapii,
• brakuje Ci poczucia własnej wartości, a pracę wykorzystujesz jako narzędzie do podnoszenia samooceny;
• poszukujesz sensu w swoim życiu [2].

Choć praca bywa bardzo ważną dziedziną życia, a pełniona funkcja zawodowa stanowi istotną część naszego „ja”, nie jest lekiem na całe zło świata. Jeśli myślisz, że zaczynasz uciekać w pracę, spróbuj przyjrzeć się temu, przed czym uciekasz i zająć się tym. Porozmawiaj z bliskimi Ci osobami albo skorzystaj z profesjonalnej pomocy. Na dłuższą metę pracoholizm nie służy ani zdrowiu, ani relacjom z ludźmi i unieszczęśliwia.